Retratos de xente que mira ao pasar

Os restos do que nos nutre e que serviu para conmemorar a festa, o animal que foi criado e sacrificado na casa familiar para a celebración, permítennos co paso so tempo enfrontarnos agora ao cotían; a imaxe que, como unha vanitas, fainos lembrar o noso decaemento e ser perecedoiro. Esta é a proposta: no andar diante das obras atopármonos con nós, o espectador que lle dá sentido e completa, de maneira necesaria, a obra, coa súa aparición nela, dentro dela, reflectido, tal vez tomando conciencia inevitable do paso do tempo [sempre tan fugaz]